Een moeder, vader en twee jonge kinderen (van 3 en 5 jaar) komen samen een doek schilderen. De verbinding is er natuurlijk al, maar het ook mogen voelen …..Prachtig.

De samenwerking, hoe gaan we het doen, welke kleuren willen we, waar komt het doek te hangen? Allemaal vragen en antwoorden en dan is er nog geen spat verf gezet.

Hij komt boven de bank en er moet groen in, dat staat vast. En dan gaan ze ‘los’….. Vader weet precies wat hij wil, de jongste zoon ook….. hij gaat heerlijk zijn eigen weg met een kwast door een net geschilderd stuk van pap. De oudste heeft een stukje wat vader had geschilderd mooier gemaakt. Zo leuk! En moeder, die gaat heerlijk intuïtief haar gang en fladdert overal tussendoor. Het loslaten gaat haar goed af, net als de kinderen. Ieder op zijn eigen manier, maar toch fijn samen een schilderij maken. Het besef dat er geen goed en geen fout is. Hoe mooi wil je het hebben.

Het laatste half uur besteden de ouders om te kijken of het goed voelt.Moet er nog iets bij of is het goed zoals het is?

En dan is het klaar. Ze zijn zo blij met het resultaat. En ik? Ik ben zo blij voor dit mooie gezinnetje.